[แปล] ดราม่า ซีดี :: ตามติด ชีวิตในหนึ่งวัน ของ ฮิบาริ เคียวยะ ^^
สึนะ : อ๊าาา อาบน้ำเสร็จแล้ว สบายตัวดีจริงๆ พวกแรมโบ้ก็เข้านอนกันหมดแล้ว เราเองก็ทำการบ้านเสร็จหมดแล้วด้วย แบบนี้เข้านอนเลยดีกว่าเนอะ
รีบอร์น : ฉันมีการบ้านให้นายทำด้วยล่ะ
สึนะ : ห๊ะ! อะไรอีกเนี่ย รีบอร์น ฉันนึกว่านายหลับไปแล้วซะอีก เอ๊ะ? ว่าไงนะ การบ้านเหรอ?
รีบอร์น : ใช่แล้ว ฉันจะให้การบ้านพิเศษที่คิดค้นมาเพื่อนายโดยเฉพาะ
สึนะ : ฉันไม่อยากได้!!
รีบอร์น : ไม่ต้องเกรงใจน่า
สึนะ : ไม่ได้เกรงใจโว้ย!!
รีบอร์น : ถ้าทำการบ้านครั้งนี้สำเร็จล่ะก็ นายจะต้องเป็นบอสของมาเฟียที่สุดยอดกว่าเดิมแน่ๆ
สีนะ : ชั้นบอกแล้วไงว่าไม่ได้อยากเป็นบอสอะไรนั่น
รีบอร์น : บอสที่ดีน่ะ ต้องรู้เรื่องของลูกน้องตัวเองเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้น การบ้านของนายวันนี้ก็คือ ตามติดชีวิตของฮิบาริ เคียวยะหนึ่งวัน แล้วเขียนรายงานเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวันของเขามาส่งฉัน
สึนะ : ห๊าาาา!!!
สึนะ : ไอ้เจ้าบ้ารีบอร์น ชอบพูดอะไรเอาแต่ใจอยู่เรื่อย เพราะเรื่องนั้นแท้ๆ ทำเอาชั้นนอนไม่หลับทั้งคืน แค่คิด...ว่าเราต้องเข้าไปใกล้ๆคุณฮิบาริแล้วก็นะ....
ฮิบาริ : ต้องการอะไรมิทราบ? อยากโดนขย้ำเหรอไง?
สึนะ : ไม่นะ!! แบบนี้ต่อให้มีกี่ชีวิตก็ไม่พอ แต่ว่า...ถ้าเราไม่ทำตามที่เจ้ารีบอร์นสั่ง....
รีบอร์น : ใครที่กล้าหือกับชั้น มันต้องโดน....
สึนะ : แบบนี้ก็ไม่เอาโว้ยยยย!! จะแบบไหนก็เถอะ ชีวิตชั้นมันเหมือนเืทียนเล่มน้อยที่ต้องอยู่ท่ามกลางสายลมพัดกระหน่ำรอวันดับเลยโว้ยยย!! อ๊า....จะทำยังไงดีล่ะที่นี้ ... แต่ยังไงตอนนี้คงต้องไปโรงเรียนก่อนหละนะ
สึนะ : ไปแล้วนะครับ......
โกคุเดระ : อรุณสวัสดิ์คร้าบบบบรุ่นที่ 10 ผมมารับแล้วครับ!
สึนะ : โอ๊ะ โกคุเดระคุง อรุณสวัสดิ์นะ
โกคุเดระ : เอ๋? มีอะไรหรือเปล่าครับรุ่นที่ 10 ท่านดูไม่สดชื่นเลยนะครับ
สึนะ : งะ...งั้นเหรอ?
โกคุเดระ : มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับรุ่นที่ 10 หรือว่าไม่ชอบหน้าไอ้คนไหน เดี๋ยวผมจะไปจัดการบึ้มมันให้เอง!
สึนะ : ว้ากกกก ไม่ใช่แบบน้าน!! อย่าเอาระเบิดออกมาแกว่งไปแกว่งมาในที่แบบนั้นได้มั้ย!!
ยามาโมโตะ : โย่! คึกคักแต่เช้าเลยนะ โกคุเดระ!
สึนะ : อ๊ะ ยามาโมโตะ!
ยามาโมโตะ : โย่ อรุณสวัสดิ์นะสึนะ
โกคุเดระ : แกมาทำอะไรแถวนี้วะ เจ้าบ้าเบสบอล ตรงนี้นายไม่เกี่ยวโว้ย ไสหัวไปฝึกบ้าบอของแกไป๊!
ยามาโมโตะ : ก็เช้านี้ไม่มีฝึกนี่นา จริงสิ สึนะ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?
โกคุเดระ : ชั้นถามไปแล้วโว้ย! แกอย่ามาแส่ ถอยไปเลย!
ยามาโมโตะ : เอาน่าๆ ชั้นเองก็เป็นห่วงสึนะเหมือนกันนี่ ไหนมีอะไรก็เล่ามาให้เราสองคนฟังเถอะสึนะ
สึนะ : เอ่ออ....ก็นะ....จริงๆแล้วคือว่า....
ยามาโมโตะ : เอ๋? ความคิดเจ้าหนูนั่นก็แจ๋วเหมือนกันแฮะ สงสัยต้องแอบปลื้มฮิบาริอยู่แน่ๆเลย
สึนะ : ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก
โกคุเดระ : ไม่ต้องห่วงนะคร้าบบบ รุ่นที่10
สึนะ : หือ?
โกคุเดระ : ถ้าเป็นรุ่นที่10แล้ว งานแค่นี้ถือว่าขี้ๆครับ เดี๋ยวพวกเราไปจับตัวเจ้าฮิบารินั่นกัน แล้วจะได้ทำรายงานให้มันเสร็จๆไปนะครับ
สึนะ : แบบนั้นไม่ดีนะ!!
ยามาโมโตะ : เอาน่า ก่อนอื่นไปตามหาตัวฮิบาริที่โรงเรียนกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวพวกเราจะช่วยนายเองนะ สึนะ
สึนะ : นี่ชั้นต้องมาำทำอะไรแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย
โกคุเดระ : เจ้าฮิบารินั่น ส่วนใหญ่จะขลุกแต่อยู่ในห้องกรรมการนักเรียนนี่
สึนะ : ก็จริงนะ มีอยู่ครั้งนึงที่พวกเราเข้าไปในนั้น จนได้เรื่อง
ยามาโมโตะ : อื้มๆ ฮิบาริน่ะแข็งแกร่งมากเลยนะ เล่นพวกเราซะเละตุ้มเป๊ะเลย ฮ่าๆ
โกคุเดระ : ขออภัยครับรุ่นที่10 ตอนนั้นผมทำเรื่องน่าสมเพชลงไปต่อหน้าท่าน....แต่ว่า ตอนนี้ผมจะไม่แพ้อีกแน่นอน! ให้ผมสู้กับเจ้าหมอนั่นอีกครั้งเถอะนะครับ!!
สึนะ : ดะ...เดี๋ยวก่อนๆ โกคุเดระคุง วันนี้เราจะให้คุณฮิบาริเห็นตัวพวกเราไม่ได้นะ
โกคุเดระ : อ๊ะ จริงสิ! ขอโทษครับ
ยามาโมโตะ : ถึงแล้วล่ะ ห้องของพวกกรรมการคุมกฎ
สึนะ : คุณฮิบาริจะอยู่ที่ห้องหรือเปล่านะ.....ถ้าอยู่ล่ะก็....หยึ๋ยยย ไม่อยากจะคิด กลัวเฟ้ย!
ยามาโมโตะ : เป็นไงมั่งสึนะ อยู่มั้ย
สึนะ : เอ๋?? คุณฮิบาริ ไม่อยู่น่ะ
โกคุเดระ : ชิ หนีไปได้งั้นเหรอ?
สึนะ : ไม่นะ ชั้นไม่คิดว่าเขาหนีไปหรอก.....แต่สงสัยจังว่าเขาไปไหน
ยามาโมโตะ : อาจจะไปเดินตรวจตรารอบโรงเรียนก็ได้มั้ง
โกคุเดระ : ต้องเป็นงั้นแน่เลยครับรุ่นที่ 10 นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่แกพูดอะไรที่มีประโยชน์กับเค้าน่ะ เ้จ้าเบสบอลบ้า
ยามาโมโตะ : งั้นเหรอ? เอาเถอะเราไปเดินดูรอบโรงเรียนกันดีกว่า
/// ชั้น 1 ของโรงเรียน ///
สึนะ : ทางนั้นมีไหม
โกคุเดระ : ไม่ได้อยู่ทางห้องเรียนสำหรับเด็กพิเศษครับ
ยามาโมโตะ : ที่สนามโรงเรียนก็ไม่มีน่ะ
/// ชั้น 3 ของโรงเีรียน ///
สึนะ : งั้นบางทีอาจจะอยู่ทางนั้น
สึนะ : บ้าจริง....ทำไมไม่เจอเลยเนี่ย!!!
โกคุเดระ : น่าแปลกแฮะ เจ้าหมอนั่นมันไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกัน
ยามาโมโตะ : นี่ บางที วันนี้ฮิบาริอาจไม่มาก็ได้นะ
สึนะ : เอ๋? ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยแฮะ
โกคุเดระ : เรื่องนั้นไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว คนที่รักโรงเรียนถึงขั้นบ้าอย่างเจ้านั่นเนี่ยนะ จะไม่มาโรงเรียน
สึนะ : แต่ว่า ก่อนหน้านี้ เขาก็เคยไปนอนโรงพยาบาลตอนที่เป็นหวัดหนักๆครั้งนึงนะ ตอนนั้นเล่นเอาฉัน งานเข้าเลยล่ะ
โกคุเดระ : เจ้าันั่นเข้าโรงบาลกับเ้ึค้าด้วยเหรอครับ แสดงว่าคนบ้าก็เป็นหวัดได้สินะ
ยามาโมโตะ : โกคุเดระ นายนี่รู้่จักคำพังเพยยากๆเยอะจังนะ
โกคุเดระ : ก็แกมันซื่อบื้อเองนี่หว่า
สึนะ : เอ่อ โทษทีนะ โกคุเดระคุง คำนั้นฉันเองก็ไม่รู้จักเหมือนกัน
โกคุเดระ : ขอโทษคร้าบบ รุ่นที่10 ผมมันทำตัวอวดฉลาดซะจริง คนเราถึุงจะไม่รู้จักคำพวกนี้ ก็อยู่ได้สบายๆคร้าบ
สึนะ : อ่า...อย่างนั้นเหรอ แต่ว่า ถ้าฉันทำรายงานนี่ไม่เสร็จ ฉันว่าฉันคงไม่ได้อยู่สบายๆแน่.....สงสัยจริง ถ้าฉันเป็นอะไรไป เคียวโกะจังจะร้องไห้ให้ฉันบ้างมั้ยนะ
โกคุเดระ : อย่าพูดแบบนั้นสิครับรุ่นที่ 10 จริงสิ ผมรู้่แล้วล่ะครับ! ถ้าเราก่อความวุ่นวายในโรงเรีน เจ้าฮิบาริต้องโผล่หัวออกมาแน่!.......ให้ผมระเบิดโรงเีรียนทิ้งเลยเป็นไงคร้าบ
สึนะ : ว้ากกกกกกกก ไม่ได้นะ ถ้าทำแบบนั้น โรงเรียนได้เละแน่ อย่านะโกคุเดระึุคุง
โกคุเดระ : แต่ว่าถ้าพวกเราหาตัวฮิบาริไ่ม่เจอ นายก็จะลำบากนะสึนะ
สึนะ : อื้ม ก็ใช่แหละ
ยามาโมโตะ : เอาน่า อย่าพึ่งท้อสิสึนะ มาคิดหาวิธีดีๆกันใหม่ดีกว่า จริงสิ โกคุเดระ ในฐานะที่นายฉลาดที่สุดในชั้นปี ไม่มีไอเดียดีๆบ้างเหรอ
โกคุเดระ : ถ้าฉันคิดอะไรดีๆออก ฉันก็บอกรุ่นที่10 ไปแล้วแหละโว้ย
สึนะ : ชั้นปีงั้นเหรอ?.........จริงสิ!!! ชั้นปีไงล่ะ!
ยามาโมโตะ : สึนะ.....
โกคุเดระ : รุ่นที่10.....
เรียวเฮ : โย่ ว่าไงซาวาดะ อยากเข้าชมรมมวยแล้วเหรอ
สึนะ : เอ่อ ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ คุณพี่ชาย จริงๆแล้ว ผมมีอะไรอยากจะถามนิดหน่อย
เรียวเฮ : หือ อะไรเหรอ?
สึนะ : คุณพี่ชายจะช่วยบอกพวกเราได้มั้ยครับว่า ห้องเรียนของคุณฮิบาริอยู่ที่ไหน
เรียวเฮ : ห้องเรียนของฮิบาริงั้นเหรอ
สึนะ : ใช่แล้วครับ ก็เขาแก่กว่าพวกเรา ผมก็เลยคิดว่าคุณพี่น่าจะพอรู้
เีรียวเฮ : ไม่รู้่เหมือนกัน
สึนะ : เอ๋?
เรียวเฮ : ชั้นกับเจ้านั่นน่ะ ไม่เคยได้อยู่ห้องเดียวกันเลย
โกคุเดระ : ชิ เจ้าหัวสนามหญ้าไร้ประโยชน์เอ้ย!!
เรียวเฮ : ว่าไงนะ เจ้าหัวปลาหมึก!!
โกคุเดระ : ก็แกมันไร้ประโยชน์ไงเล่า ไอ้หัวสนามหญ้า!! รุ่นที่10 อุตส่ามาหาแกถึงที่นี่ แต่แกกลับทำใ้ห้การมาของท่านต้องเสียเปล่า!!
สึนะ : เอ่อๆๆ โกคุเดระคุง!!
ยามาโมโตะ : เย็นไว้น่าๆ
สึนะ : ตะ...แต่ว่า คุณฮิบาริอยู่ชั้นปีเดียวกับคุณพี่ใช่มั้ยครับ เพราะตอนที่พวกเราเข้ามาเรียนที่นี่ คุณฮิบาริก็คุมโรงเรียนนี้อยู่แล้ว
เรียวเฮ : อื้ม จะว่าไป พอนายพูดแบบนั้น จะว่าไป ตอนที่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ ฮิบาริก็ดูเหมือนจะเป็นประธานของกรรมการคุมกฎอยู่แล้วนะ
สึนะ : เอ๋? แบบนี้แสดงว่า คุณฮิบาริ แก่กว่าคุณพี่อีกงั้นเหรอครับ หรือว่า เขาจะได้เป็นประธานตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่เลย จะว่าไปสำหรับคุณฮิบาริแล้ว มันก็เป็นไปได้ทั้งสองแบบเลยนะ
เรียวเ้ฮ : เรื่องนั้นฉันไม่ได้สนใจแฮะ ก็เลยไม่เคยคิดอยากจะรู้่น่ะ 555
สึนะ : ฉันว่าคนๆนี้ ก็ไม่เคยเปลี่ยน ตั้งแต่เข้าเรียนที่นี่เหมือนกันแหละ
ยามาโมโตะ : แบบนี้ท่าจะแย่แล้วนะ เบาะแสหายไปหมดเลย
โกคุเดระ : จริงๆเราน่าจะค่อยๆหาทีละที่ ชิ แต่เวลาไม่มีแล้วซะด้วย.......รุ่นที่ 10 ครับ ผมว่าเราป่วนโรงเรียนกันดีกว่า เดี๋ยวเจ้านั่นก็ออกมาเองแหละ
สึนะ : ดะ....เดี๋ยวสิ
ฮิบาริ : พวกนายทำอะไรกันอยู่ สุมหัวกันในที่แบบนี้ เดี๋ยวก็ขย้ำซะหรอก
สึนะ : ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มาแล้ว!!
โกคุเดระ : หึ เจอตัวแกสักที
ยามาโมโตะ : โชคดีไปเลยเนอะ
เรียวเฮ : โย่ ! ฮิบาริ พวกซาวาดะอยากรู้เรื่องของนายแน่ะ เราก็เลยกำลังคุยเรื่องของนายอยู่
สึนะ : คุณพี่ชาย!!!
ฮิบาริ : หือ? ต้องการอะไรมิทราบ ถ้าเป็นการต่อสู้ล่ะก็ .... ยินดีสุดๆไปเลยนะ
สึนะ : แว๊กกกกกกกกกก คุณฮิบาริ น่ากลัวเกินไปแล้ว!!
เรียวเฮ : ใช่แล้ว!! ลูกผู้ชายน่ะ ต้องคุยกันด้วยกำปั้น แบบนี้มันสุดขั้วไปเลย!!
สึนะ : พูดอะไรน่ะครับคุณพี่
เรียวเฮ : จริงสิ ชั้นมีความคิดดีๆแล้วล่ะ ซาวาดะ
สึนะ : รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ
เรียวเฮ : ทุกคนมาเข้าชมรมมวยดีกว่า แล้วจัดการเคลียร์กันด้วยกำปั้น และจบลงด้วยมิตรภาพดีมั้ย
สึนะ : อ่าาา ว่าแล้วไง
โกคุเดระ : ทำบ้าอะไรของแกวะ ไอ้หัวสนามหญ้า! แกไม่รู้เหรอว่านั่นแกกำลังพูดอยู่กับใคร!!
ยามาโมโตะ : ชั้นอยู่ชมรมเบสบอลแล้ว ขอผ่านล่ะนะ
สึนะ : มันใช่ปัญามั้ยนั่น!!
เรียวเฮ : มวยน่ะสุดยอดไปเลยนะซาวาดะ มาฝึกฝนด้วยกันดีกว่า!!
สึนะ : ไม่ล่ะครับ
โกคุเดระ : ก็บอกให้เอามือออกจากรุ่นที่10ไงวะ ไอ้หัวสนามหญ้า!!
เรียวเฮ : หนวกหูน่า ไอ้หัวปลาหมึก!!
ยามาโมโตะ : เบสบอลก็สนุกเหมือนกันนะ สึนะ ไม่ลองสักหน่อยเหรอ
เรียวเฮ : ก็บอกว่าชกมวยไงโว้ย
สึนะ : ก็บอกว่า ตอนนี้มันไม่ใช่ปัญหาไงล่ะ
ฮิบาริ : พวกนาย.....ถ้าขืนยังไม่หยุดล่ะก็....
สึนะ : ลืมคุณฮิบาริไปสนิทเลย!
ฮิบาริ : จะขย้ำให้ตายให้หมด!
สึนะ : อ๊าาาา จะหมดวันแล้ว..... แทนที่จะหาตัวคุณฮิบาริเจอ กลับโดนเล่นซะงั้น แถมยังดึงพวกโกคุเดระคุงเข้ามาเกี่ยวอีก เรานี่แย่จริงๆ.....ความจริง ฉันนี่แหละที่ผิด ที่ลากพวกเขาเข้ามาช่วยเรื่องการบ้านที่รีบอร์นสั่ง ไม่อยากกลับบ้านเลย....ไม่อยากเจอหน้าเจ้ารีบอร์นอ่ะ
สึนะ : ขึ้นไปบนดาดฟ้าหน่อยดีกว่า ไปเตรียมใจสักหน่อยก็ท่าจะดีนะเรา
??? : มิโดริ~ทานะบิคุ~นามิโมริ โนะ~
สึนะ : เอ๋? เสียงนี้มัน...
??? : ได นาคุ ~ โชะ นาคุ~ นามิ ก๊ะ อี~
ฮิบาริ : แกน่ะ ร้องเพี้ยนไปหน่อยนะ
สึนะ : คุณฮิบาริ!
ฮิบาริ : ฉันอุตส่าหา้เวลามานั่งสอนแก แล้วทำไมยังร้องเพี้ยนได้อีกนะ เพลงโรงเรียนชั้นน่ะ ต้องไม่มีที่ติรู้มั้ย
สึนะ : ห๊ะ!! อย่าบอกนะว่า คนที่สอนเพลงโรงเรียนนั่นคือคุณฮิบาริ!! งั้นเขาก็ต้องร้องด้วยสิ!!
ฮิเบิร์ด : ฮิบาริ ฮิบาริ ตบมือหน่อย ตบมือหน่อย
ฮิบาริ : ยังจะมาให้ตบมือให้อีกนะ มากไปหน่อยมั้ง
สึนะ : ชั้นก็ว่างั้น....แต่ว่า คุณฮิบาริ นั่งคุยกับฮิเบิร์ดซะอย่างกับคุยกับคนแน่ะ ปกติเห็นเอาแต่พูดว่า จะสุมหัวกันอีกนานมั้ย เดี๋ยวขย้ำซะหรอก แท้ๆ...
ฮิเบิร์ด : ฮิบาริ เดี๋ยวขย้ำซะหรอก!
ฮิบาริ : นี่แก....กล้ามากนะ มาพูดแบบนี้กับฉัน
สึนะ : อุ้บบบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮิบาริ : ไอ้คนที่อยู่ตรงนั้นน่ะ เลิกซ่อนตัวแล้วออกมาซะ!
สึนะ : โดนเจอตัวเข้าแล้ว!!
ฮิบาริ : ถ้าไม่ออกมาเอง ฉันจะเดินไปหาเองนะ
สึนะ : ครับ ขอโทษครับ!! ผมไม่ได้คิดจะแอบฟังนะครับ!
ฮิบาริ : นายเองเหรอ? ต้องการอะไรจากฉันกันแน่
สึนะ : ปะ...เปล่าครับ ผมแค่ผ่านมาทางนี้เฉยๆ ไม่คิดว่าจะเจอคุณฮิบาริที่นี่ ผมขอโทษที่รบกวรครับ!
ฮิบาริ : ช่างเถอะ...นายไม่ไ้ด้สุมหัวกับใครนี่
สึนะ : เอ๋ ?
ฮิบาริ : พวกอ่อนแอก็ดีแต่สุมหัวนั่นแหละ นายเองก็เป็นหนึุ่งในพวกนั้นเหมือนกัน แต่บางที ฉันเองก็ คิดว่านายไม่ใช่.....
สึนะ : หา....หมายความว่าไงเหรอครับ
ฮิบาริ : ฉันเคยคิดว่า นายมันก็แค่สัตว์กินพืชที่อ่อนแอ แต่อยู่ๆนายก็ลุกขึ้นสู้ แล้วจัดการโค่นศัตรูของนายได้
สึนะ : อ่าาา นั่นมัน...
. (นั่นเพราะรีบอร์นยิงกระสุนดับเครื่องชนใส่ตะหากเล่า....)
ฮิบาริ : ชั้นล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าแบบไหน คือตัวนายที่แท้จริง....เรามาเช็คกันสักหน่อยดีมั้ย
สึนะ : ไม่ดีกว่าครับ!! ผมเป็นแค่ัสัตว์กินพืชที่อ่อนแอ ผมขอโทษจริงๆครับ ผมต้องกลับบ้านแล้ว!!
สึนะ : นะ....น่ากลัวเป็นบ้า แต่ว่าก็ได้เห็นด้านที่ไม่เคยเห็นของคุณฮิบารินะ....เขาทำหน้า่อ่อนโยนขนาดนั้นได้ด้วย....
ฮิบาริ : พอใจแล้วใช่มั้ย เจ้าหนู
รีบอร์น : อื้ม ยอดเยี่ยมมากเลยล่ะ นายช่วยฉันได้เยอะเลยนะ ฮิบาริ
ฮิบาริ : ก็นายอุตส่าขอร้องทั้งทีนี่ แต่ฉันก็ยังข้องใจอยู่นิดหน่อย ที่นายบอกให้ฉันเดินไปให้ัทั่วโรงเรียนน่ะ ไม่รู้เจ้าสัตว์กินพืชที่อ่อนแอนั่น ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ ฉันนึกว่าพวกเขา อยากมาให้ฉันขย้ำให้ตายซะอีก
รีบอร์น : การบ้านที่ง่ายเกินไป มันก็ไ่ม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะ ต้องเป็นคนอย่างนายเท่านั้น มันถึงจะท้าทายหน่อย
ฮิบาริ : ถ้าคิดจะใช้ฉันเป็นเครื่องมือ ถึงจะเป็นนาย....
รีบอร์น : รู้แล้วน่า นายน่ะเป็นหมาป่าที่โดดเดี่ยวมาตั้งแต่เกิด นั่นคือเหตุผลหลักที่สึนะต้องการนาย
ฮิืบาริ : เรื่องนั้นฉันไม่สน ฉันไม่ชอบการสุมหัว.....เจ้าสัตว์กินพืชที่อ่อนแอนั่น ..... ช่วยสอนเค้าให้เก่งขึ้นกว่านี้อีกหน่อยนะ เพราะถึงฉันขย้ำเจ้านั่นไปตอนนี้ ก็คงไม่สนุกเท่าไหร่
รีบอร์น : อื้ม แต่ว่านายคงขย้ำเจ้านั่นไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ เพราะว่าเค้ามีฉันเป็นครูสอนพิเศษทั้งคนนี่นา
ฮิเบิร์ด : ฮิบาริ ฮิบาริ สนุกมั้ย สนุกมั้ย
ฮิบาิิริ : สนุกเหรอ? ก็นะ สนุกมั้ง .... แต่ว่า เรื่องสนุกมัน....พึ่งจะเริ่มต้นต่างหาก...
ฺ
//// เดี๋ยวมาต่อ ////
__THISRES__136218.jpg)
